ΔΑΚΕ ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ
Η ΟΛΜΕ στις 18/02/2005 αποχώρησε από τον διάλογο για τη παιδεία, υπό του ΕΣΥΠ, με το
πρόσχημα ότι «ο διάλογος είναι προσχηματικός και αποσπασματικός, χωρίς συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα, χωρίς ουσία και χωρίς να συμπεριλαμβάνει όλα τα μεγάλα ζητήματα της εκπαίδευσης, τα οποία έχει αναδείξει η εκπαιδευτική πραγματικότητα». Σε απάντηση δε προς τον Πρόεδρο του ΕΣΥΠ για την άρνησή της να συμμετάσχει στον διάλογο τόνισε ότι «η αντιπαράθεσή μας είναι με την κυβερνητική πολιτική» (31/3/2005).
Η ΟΛΜΕ τέσσερα χρόνια μετά (03/02/2009) για άλλη μια φορά αποχωρεί από την δημόσιο διάλογο παρότι ξεκινά από μηδενική βάση για όλα τα ζητήματα που αφορούν την εκπαίδευση και με συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα (6 μήνες).
Σε αυτόν τον διάλογο έχουν δηλώσει επίσημα την συμμετοχή τους, η Ομοσπονδία των δασκάλων (ΔΟΕ), η ΓΣΣΕ, και τα πολιτικά κόμματα ΠΑΣΟΚ και ΛΑΟΣ με εκπροσώπους τους, ενώ αρνήθηκαν την συμμετοχή το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ.
Η ΟΛΜΕ οφείλει να απαντήσει σε ένα μεγάλο ερώτημα:
- Ποιοι είναι οι αρμοδιότεροι από τους εμπλεκόμενους φορείς στη συζήτηση για την Παιδεία;
Δεν είναι εκείνοι που υπηρετούν την εκπαίδευση και υφίστανται τις συνέπειές της (εκπαιδευτικοί, μαθητές, γονείς, κοινωνία); Όλοι αυτοί είναι οι μοναδικοί αξιόπιστοι συνομιλητές και σύμμαχοι σε οποιαδήποτε προσπάθεια αναβάθμισης της δημόσιας παιδείας.
Η ΟΛΜΕ οφείλει να αφουγκραστεί την κοινωνία, η οποία χρόνια τώρα υποφέρει και απαιτεί τη μεταρρύθμιση του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Γνωρίζουμε όλοι μας καλά ότι το υπάρχον εκπαιδευτικό σύστημα κοστίζει πολύ και προσφέρει λίγα. Η κοινωνία απαιτεί ένα νέο εκπαιδευτικό σύστημα.
Είναι κοινός τόπος από όλους ότι «το εύκολο και μη απαιτητικό δημόσιο Λύκειο», οδηγεί τα παιδιά μας να παρακολουθούν φροντιστήρια και ιδιαίτερα μαθήματα. Όλοι γνωρίζουν ότι η βασική προετοιμασία γίνεται εδώ και χρόνια στα φροντιστήρια με συνέπεια το σχολείο να αντιμετωπίζεται, ως αναγκαίο κακό ή και χαμένος χρόνος!
Ο διάλογος πρέπει λοιπόν να εστιασθεί στην πλήρη απελευθέρωση του λυκείου από τις πανελλαδικές εξετάσεις, στην αναβάθμισή του ώστε να αποκτήσει το κύρος και τη βαρύτητα που είχε πάντοτε το λύκειο, και στην ουσιαστική και ριζική αναμόρφωση του περιεχομένου των σπουδών, ώστε να ξαναφέρει πίσω τους μαθητές που αυτή τη στιγμή φοιτούν «αλλού» αντί για το λύκειο.
Από την άλλη θα ήταν πράγματι λάθος να επικεντρώσουμε τον διάλογο μόνο στο εξεταστικό σύστημα. Το βασικό πρόβλημα της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης δεν είναι μόνο οι εξετάσεις εισαγωγής, αλλά και ο ίδιος ο τρόπος λειτουργίας των σχολειών που εδώ και χρόνια έχουν απαξιωθεί πλήρως.
Δεν μπορούμε όμως και να κινηθούμε μαξιμαλιστικά περιλαμβάνοντας σ' έναν πρώτο διάλογο ολόκληρη την εκπαίδευση, δηλαδή δημοτικό, γυμνάσιο και λύκειο. Κάτι τέτοιο θα ήταν πέρα από τις απαιτήσεις του συγκεκριμένου διαλόγου αλλά και πέρα από ένα χρονοδιάγραμμα των 6 μηνών.
Η χώρα έχει ανάγκη μεταρρυθμίσεων στην Παιδεία, σε όλα τα επίπεδα, και την έχει τώρα. Όποιος επιλέγει για λόγους ιδιοτελείς να συντηρήσει το σύστημα που επικρατεί σήμερα υπονομεύει την ανάπτυξη της χώρας. Το Υπουργείο πρέπει να αποφασίσει ότι θέλει να διορθώσει κάποια πράγματα στην παιδεία και όχι να ξεφύγει συζητώντας γι' αυτά έπ' αόριστον.
Η συζήτηση για την αναβάθμιση και τις προοπτικές της εκπαίδευσης δεν μπορεί να περιμένει. Η ΟΛΜΕ οφείλει να κάνει ότι αποφάσισε και η ΔΟΕ και να συμμετάσχει σε αυτόν τον διάλογο που ξεκινά τώρα. Είναι, λοιπόν, σκόπιμο να αξιολογήσει κάποιες βασικές παραμέτρους που καταγράφουν τα καθημερινά προβλήματα της ελληνικής εκπαίδευσης και μπορούν εύκολα να αποτελέσουν κοινό τόπο στον δημόσιο διάλογο.
Η ΟΛΜΕ οφείλει να πάρει μέρος στον διάλογο που ήδη έχει ξεκινήσει στην κοινωνία: στα σχολεία από τους συλλόγους των καθηγητών, στα σπίτια από μαθητές και γονείς και στις γειτονιές από το σύνολο των πολιτών που θέλουν καλύτερη παιδεία για την χώρα τους. Η ΟΛΜΕ οφείλει να το κάνει γιατί αλλιώς η κοινωνία θα της φωνάξει: «Ήμαρτον κύριοι, ας προτείνετε κάτι και ας είναι αυτό κατανοητό και εφικτό. Πάρετε θέση, από συνθηματολογία έχουμε μπουχτίσει»!
Η ΟΛΜΕ στις 18/02/2005 αποχώρησε από τον διάλογο για τη παιδεία, υπό του ΕΣΥΠ, με το
πρόσχημα ότι «ο διάλογος είναι προσχηματικός και αποσπασματικός, χωρίς συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα, χωρίς ουσία και χωρίς να συμπεριλαμβάνει όλα τα μεγάλα ζητήματα της εκπαίδευσης, τα οποία έχει αναδείξει η εκπαιδευτική πραγματικότητα». Σε απάντηση δε προς τον Πρόεδρο του ΕΣΥΠ για την άρνησή της να συμμετάσχει στον διάλογο τόνισε ότι «η αντιπαράθεσή μας είναι με την κυβερνητική πολιτική» (31/3/2005).
Η ΟΛΜΕ τέσσερα χρόνια μετά (03/02/2009) για άλλη μια φορά αποχωρεί από την δημόσιο διάλογο παρότι ξεκινά από μηδενική βάση για όλα τα ζητήματα που αφορούν την εκπαίδευση και με συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα (6 μήνες).
Σε αυτόν τον διάλογο έχουν δηλώσει επίσημα την συμμετοχή τους, η Ομοσπονδία των δασκάλων (ΔΟΕ), η ΓΣΣΕ, και τα πολιτικά κόμματα ΠΑΣΟΚ και ΛΑΟΣ με εκπροσώπους τους, ενώ αρνήθηκαν την συμμετοχή το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ.
Η ΟΛΜΕ οφείλει να απαντήσει σε ένα μεγάλο ερώτημα:
- Ποιοι είναι οι αρμοδιότεροι από τους εμπλεκόμενους φορείς στη συζήτηση για την Παιδεία;
Δεν είναι εκείνοι που υπηρετούν την εκπαίδευση και υφίστανται τις συνέπειές της (εκπαιδευτικοί, μαθητές, γονείς, κοινωνία); Όλοι αυτοί είναι οι μοναδικοί αξιόπιστοι συνομιλητές και σύμμαχοι σε οποιαδήποτε προσπάθεια αναβάθμισης της δημόσιας παιδείας.
Η ΟΛΜΕ οφείλει να αφουγκραστεί την κοινωνία, η οποία χρόνια τώρα υποφέρει και απαιτεί τη μεταρρύθμιση του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Γνωρίζουμε όλοι μας καλά ότι το υπάρχον εκπαιδευτικό σύστημα κοστίζει πολύ και προσφέρει λίγα. Η κοινωνία απαιτεί ένα νέο εκπαιδευτικό σύστημα.
Είναι κοινός τόπος από όλους ότι «το εύκολο και μη απαιτητικό δημόσιο Λύκειο», οδηγεί τα παιδιά μας να παρακολουθούν φροντιστήρια και ιδιαίτερα μαθήματα. Όλοι γνωρίζουν ότι η βασική προετοιμασία γίνεται εδώ και χρόνια στα φροντιστήρια με συνέπεια το σχολείο να αντιμετωπίζεται, ως αναγκαίο κακό ή και χαμένος χρόνος!
Ο διάλογος πρέπει λοιπόν να εστιασθεί στην πλήρη απελευθέρωση του λυκείου από τις πανελλαδικές εξετάσεις, στην αναβάθμισή του ώστε να αποκτήσει το κύρος και τη βαρύτητα που είχε πάντοτε το λύκειο, και στην ουσιαστική και ριζική αναμόρφωση του περιεχομένου των σπουδών, ώστε να ξαναφέρει πίσω τους μαθητές που αυτή τη στιγμή φοιτούν «αλλού» αντί για το λύκειο.
Από την άλλη θα ήταν πράγματι λάθος να επικεντρώσουμε τον διάλογο μόνο στο εξεταστικό σύστημα. Το βασικό πρόβλημα της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης δεν είναι μόνο οι εξετάσεις εισαγωγής, αλλά και ο ίδιος ο τρόπος λειτουργίας των σχολειών που εδώ και χρόνια έχουν απαξιωθεί πλήρως.
Δεν μπορούμε όμως και να κινηθούμε μαξιμαλιστικά περιλαμβάνοντας σ' έναν πρώτο διάλογο ολόκληρη την εκπαίδευση, δηλαδή δημοτικό, γυμνάσιο και λύκειο. Κάτι τέτοιο θα ήταν πέρα από τις απαιτήσεις του συγκεκριμένου διαλόγου αλλά και πέρα από ένα χρονοδιάγραμμα των 6 μηνών.
Η χώρα έχει ανάγκη μεταρρυθμίσεων στην Παιδεία, σε όλα τα επίπεδα, και την έχει τώρα. Όποιος επιλέγει για λόγους ιδιοτελείς να συντηρήσει το σύστημα που επικρατεί σήμερα υπονομεύει την ανάπτυξη της χώρας. Το Υπουργείο πρέπει να αποφασίσει ότι θέλει να διορθώσει κάποια πράγματα στην παιδεία και όχι να ξεφύγει συζητώντας γι' αυτά έπ' αόριστον.
Η συζήτηση για την αναβάθμιση και τις προοπτικές της εκπαίδευσης δεν μπορεί να περιμένει. Η ΟΛΜΕ οφείλει να κάνει ότι αποφάσισε και η ΔΟΕ και να συμμετάσχει σε αυτόν τον διάλογο που ξεκινά τώρα. Είναι, λοιπόν, σκόπιμο να αξιολογήσει κάποιες βασικές παραμέτρους που καταγράφουν τα καθημερινά προβλήματα της ελληνικής εκπαίδευσης και μπορούν εύκολα να αποτελέσουν κοινό τόπο στον δημόσιο διάλογο.
Η ΟΛΜΕ οφείλει να πάρει μέρος στον διάλογο που ήδη έχει ξεκινήσει στην κοινωνία: στα σχολεία από τους συλλόγους των καθηγητών, στα σπίτια από μαθητές και γονείς και στις γειτονιές από το σύνολο των πολιτών που θέλουν καλύτερη παιδεία για την χώρα τους. Η ΟΛΜΕ οφείλει να το κάνει γιατί αλλιώς η κοινωνία θα της φωνάξει: «Ήμαρτον κύριοι, ας προτείνετε κάτι και ας είναι αυτό κατανοητό και εφικτό. Πάρετε θέση, από συνθηματολογία έχουμε μπουχτίσει»!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.