Β ΕΛΜΕ ΕΒΡΟΥ. Απολογισμός προσκυνηματικής - εκπαιδευτικής εκδρομής "Ταξίδι στα Ίχνη του Ελληνισμού στη Μικρά Ασία", στις 7-9 Ιουνίου 2025.

 

Β΄ ΕΛΜΕ ΕΒΡΟΥ                                                                                              Ν.Ορεστιάδα 13/ 06 /2025

ΕΡΓAΤΟΫΠΑΛΛΗΛΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΟΡΕΣΤΙΑΔΑΣ                                Αρ. πρωτ.: 39

68200 Ν.ΟΡΕΣΤΙΑΔΑ

e-mail: b.elme.evrou@gmail.com

blog: http://b-elme-evrou.blogspot.gr/

ΠΡΟΣ:

                                                                                                                        Σχ. μονάδες Β΄ ΕΛΜΕ ΕΒΡΟΥ

 

ΚΟΙΝ:  1. Δ.Δ.Ε. ΕΒΡΟΥ

  2. Π.Δ.Ε. Α.Μ.Θ.

 

ΘΕΜΑ: Προσκυνηματική – εκπαιδευτική εκδρομή της Β΄ΕΛΜΕ Έβρου «Ταξίδι στα Ίχνη του Ελληνισμού στη Μικρά Ασία», στις 7-9 Ιουνίου 2025

 

Μικρασιατικό οδοιπορικό

Εκεί που η ιστορία ψιθυρίζει ακόμη

Ταξίδι στα Ίχνη του Ελληνισμού στη Μικρά Ασία

«Ανήκω σε μια χώρα μικρή. Ένα πέτρινο ακρωτήρι στη Μεσόγειο, που δεν έχει άλλο αγαθό παρά τον αγώνα του λαού του, τη θάλασσα, και το φως του ήλιου…»

Γιώργος Σεφέρης

 

Β΄ ΕΛΜΕ Έβρου | 7-9 Ιουνίου 2025 (Τριήμερο Αγίου Πνεύματος)

 

Με την ανάσα της Ιστορίας να βαραίνει την ατμόσφαιρα και το βάρος της μνήμης να μας οδηγεί, ξεκίνησε η εκπαιδευτική – προσκυνηματική εκδρομή το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος, 7-9 Ιουνίου 2025.

Οργανωμένη από εκπαιδευτικούς του ΔΣ της Β΄ ΕΛΜΕ Έβρου, που αντιλαμβάνονται βαθιά το ρόλο τους ως φρουροί της γνώσης, της ιστορικής μνήμης και της πολιτισμικής συνείδησης, η εκδρομή αυτή δεν ήταν απλά ένα ταξίδι σε τόπους γεμάτους ιστορία. Ήταν μια αναστοχαστική κατάδυση στην ψυχή της Μικράς Ασίας — ενός τόπου όπου η μνήμη ζει μέσα στις λέξεις, στους ναούς, στα σπίτια, στις πλατείες και, πάνω απ’ όλα, στις σιωπές που φωνάζουν πιο δυνατά από τα λόγια.

Αυτή η περιήγηση μετουσιώθηκε σε γέφυρα ανάμεσα στο τότε και το τώρα, με σκοπό να φωτίσει την εκπαιδευτική πράξη με βιώματα, συγκίνηση και σεβασμό για το συλλογικό τραύμα και την ανθρώπινη αντοχή.

 

Η επίσκεψη στα παράλια της Μικράς Ασίας είχε ως βασικούς στόχους:

·      Να ζήσουμε από κοντά τους τόπους όπου άνθισε ο μικρασιατικός ελληνισμός, νιώθοντας τα ιστορικά και πολιτιστικά αποτυπώματά του που χάνονται μέσα στους αιώνες, από την αρχαιότητα ως τον 20ό αιώνα.

·      Να κατανοήσουμε τον πλούτο και την ομορφιά του μικρασιατικού πολιτισμού, ταξιδεύοντας σε πόλεις και χωριά που μαρτυρούν τη ζωντανή παρουσία των Ελλήνων στη γη αυτή.

·      Να δούμε με τα ίδια μας τα μάτια τη σημερινή εικόνα αυτών των τόπων, συνδέοντάς την με το παρελθόν που ζει μέσα στη συλλογική μνήμη, στα λόγια, στη λογοτεχνία και στα τραγούδια που κρατούν ζωντανή την ιστορία.

·      Να βαθύνουμε την ιστορική μας συνείδηση, να ανοίξουμε την καρδιά μας στην πολιτισμική ενσυναίσθηση και να νιώσουμε την ευθύνη της διατήρησης αυτής της μνήμης ζωντανής.

·      Να ενισχύσουμε τους δεσμούς μεταξύ μας, μέσα από μια κοινή εμπειρία που ενώνει ψυχές και δημιουργεί γέφυρες συνεργασίας και αλληλεγγύης.

 

Ημέρα 1η – Σάββατο 7 Ιουνίου

Ν. Ορεστιάδα -Καστανιές –Αδριανούπολη- Αϊβαλί – Μοσχονήσια– Σμύρνη

Οδοιπορικό στην Αιολική Γη – Στα βήματα της μνήμης

 

Από τις Καστανιές στην Καλλίπολη, ο δρόμος σιγοψιθυρίζει ιστορίες παλιών εποχών. Περνάμε τόπους φορτισμένους, σημεία που κάποτε ήταν σταυροδρόμια ζωής, εμπορίου, πολέμου και ειρήνης. Στη Χάφσα, που κάποτε λεγόταν Νίκη, το τοπίο κρατά ζωντανές τις μνήμες ενός παρελθόντος γεμάτου αγώνες και καθημερινότητα. Στο Ζαλούφι, οι μύλοι και οι αμπελώνες μαρτυρούν τη ζωή που κυλούσε γαλήνια στην καρδιά του χωριού. Η Μακρά Γέφυρα στέκει ακόμη περήφανη, φέρνοντας το βάρος αιώνων, μια σιωπηλή γέφυρα που ενώνει τόπους και χρόνους. Η Κεσσάνη, άλλοτε φρουριακή πολιτεία, στέκει σιωπηλή μάρτυρας μιας άλλης εποχής. Και η Καλλίπολη με τη μεγάλη γέφυρά της, υποδέχεται ταξιδιώτες και ιστορίες.

Ο δρόμος μάς οδηγεί στα Μοσχονήσια, νησιωτικό απάγκιο στο Αιγαίο, απέναντι από τη Λέσβο. Το μεγαλύτερο νησί, η Κούντα-Τζούντα (σημερινό Cunda), μας υποδέχεται με πέτρινα καλντερίμια και σπιτικά που αναπνέουν θύμησες. Η θάλασσα λάμπει, αλλά μέσα της ακούγονται ακόμη φωνές – παιδιών, μανάδων, ψαράδων, ταξιδιωτών. Ο ναός του Αγίου Νικολάου-Ταξιάρχης – σήμερα μουσείο – στέκεται αγέρωχος, σαν ψίθυρος πίστης και μνήμης, με τον χρόνο αποτυπωμένο στις κολόνες του. Από μακριά βλέπουμε τον Άη Γιάννη στον Μύλο να ατενίζει το πέλαγος, να κρατά μυστικά και προσευχές μέσα στον άνεμο.

Καθόμαστε για καφέ στον «Ερμή», το παλιό καφενείο της ελληνικής κοινότητας. Το παγωτό στο λιμάνι μάς θυμίζει πως η γεύση μπορεί να γίνει δίαυλος ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν. Η Κούντα μάς μίλησε χωρίς λόγια – με πέτρα, με αλμύρα, με εικόνες. Κάθε γωνιά, κάθε τοίχος, ένα κεφάλαιο που δεν γράφτηκε ποτέ, μα ζει ακόμη.

Και ύστερα, φτάσαμε στο Αϊβαλί.

Δεν χρειάστηκε καμία εισαγωγή – μόνο σιωπή. Μια σιωπή που απλωνόταν σαν πέπλο πάνω από την πόλη, όπως απλώνεται η ανάμνηση πάνω από μια πατρίδα που χάθηκε. Η κίνηση στους δρόμους ήταν έντονη, λόγω της γιορτής των Μουσουλμάνων. Η κυκλοφοριακή συμφόρηση μας καθυστέρησε, μα δεν μας ενόχλησε. Μας έδωσε, αντίθετα, τον χρόνο να κοιτάξουμε γύρω – να νιώσουμε τον παλμό μιας πόλης που ζει, που άλλαξε, αλλά που ακόμη κρατά, στις σκιές και στα κτίσματά της, κάτι από εκείνο που υπήρξε.

Πρώτος μας σταθμός, το Αγίασμα της Παναγίας της Φανερωμένης – μια μικρή, ταπεινή κατασκευή από κόκκινη πέτρα, κρυμμένη μέσα στην πόλη, αλλά φωτεινή μες στην ψυχή. Εκεί, λένε, αποκαλύφθηκε η εικόνα της Παναγίας, κρατώντας τον μικρό Χριστό στην αγκαλιά της. Εκεί κατέφευγαν οι Ρωμιοί με τις προσευχές και τις ελπίδες τους. Κατεβήκαμε σιγά, νιώθοντας πως πατάμε σε ιερό έδαφος. Κάτω από τα πόδια μας, η δεξαμενή με το νερό – στολισμένη με ανάγλυφους αγγέλους, ακόμα και σήμερα, ανάσαινε μνήμες. Δεν χρειαζόταν λέξεις. Το φως που έπεφτε γλυκά μέσα στον χώρο και οι ψίθυροι της καρδιάς έλεγαν αρκετά.

Από εκεί, περπατήσαμε στα σοκάκια της παλιάς ελληνικής συνοικίας. Σπίτια με χρώμα ξεθωριασμένο, μα αξιοπρέπεια ζωντανή. Οι τοίχοι κρατούσαν στις πέτρες τους φωνές παιδιών, καλημέρες γειτόνων, και το άρωμα του βασιλικού στα πεζούλια.

 

Δεύτερος σταθμός, το σπίτι του Ηλία Βενέζη – λιτό, ήσυχο, αλλά γεμάτο ψυχή.

Εδώ μεγάλωσε ο συγγραφέας που χάρισε φωνή στον ξεριζωμό και λόγια στη μνήμη μέσα από την «Αιολική Γη». Από αυτό το κατώφλι ξεκίνησε να καταγράφει με όλη του την ψυχή τη «Γαλήνη» και την αληθινή πατρίδα που έγινε η γραφή, όταν η φυσική του πατρίδα σβήστηκε στις φλόγες. Δεν χρειάστηκε μεγάλα λόγια· μόνο μνήμη και βαθιά συγκίνηση. Οι λέξεις του αιωρούνται ακόμα εδώ, καλώντας όποιον περάσει να θυμηθεί και να νιώσει.

Πιο πέρα, η εκκλησία της Αγίας Τριάδας – χωρίς στέγη, αλλά με τον ουρανό για θόλο. Οι γυμνοί της τοίχοι μιλούσαν ακόμη. Σαν να άκουγες λειτουργίες που δεν σταμάτησαν ποτέ. Μια αρχιτεκτονική πληγή, που όμως δεν αιμορραγεί – αναπνέει.

Μπήκαμε και στην Παναγία των Ορφανών – σήμερα τζαμί. Κι όμως, οι αναλογίες, οι καμάρες, οι τοίχοι φωνάζουν τη χριστιανική τους καταγωγή. Δίπλα της, στέκει ακόμα το παλιό ελληνικό σχολείο – σιωπηλό, μα ζωντανό στη σκέψη. Πόσα παιδιά έμαθαν εκεί να γράφουν «πατρίδα» πριν τη χάσουν;

Και στο τέλος, ο ναός του Αγίου Γεωργίου. Ο μητροπολιτικός ναός των Κυδωνιών. Εκεί που οι πιστοί ύψωναν λιβανισμένες προσευχές, εκεί που η φωνή του Μητροπολίτη Γρηγορίου Ωρολογά αντιλαλούσε σε πανηγύρεις και δοξολογίες. Τώρα είναι τζαμί. Αλλά μέσα του, το μαρμάρινο τέμπλο, τα εικονοστάσια – σαν να αρνούνται να σωπάσουν. Δεν αντιστέκονται· μόνο θυμίζουν. Μαρτυρούν πως η πίστη και η μνήμη δεν ξεριζώνονται.

Δεν μπήκαμε σε μουσεία. Δεν χρειάστηκε.

Ολόκληρο το Αϊβαλί ήταν το μουσείο μας.

Η λογοτεχνία του Βενέζη, οι αγιογραφίες του Κόντογλου, τα βήματα των παππούδων μας – όλα γύρω μας, όλα μέσα μας.

Το Αϊβαλί δεν μας φώναξε.

Μας μίλησε χαμηλόφωνα, όπως μιλούν οι αληθινές πατρίδες.

Δεν ζητούν τίποτα – μόνο να τις θυμάσαι.

Δεν πήραμε μαζί μας σουβενίρ. Πήραμε εικόνες, πήραμε συγκίνηση.

Και μαζί ένα ρίγος ευθύνης.

Γιατί η μνήμη δεν είναι παρελθόν. Είναι δέσμευση.

 

Φτάσαμε στη Σμύρνη σχεδόν στο τέλος της ημέρας, προλαβαίνοντας το βραδινό μας με μια γλυκιά αίσθηση ηρεμίας. Κατευθυνθήκαμε προς την περιοχή Κονάκι, στη σκάλα όπου βρισκόταν το παλιό τελωνείο. Παρά το γεγονός ότι δεν φτάσαμε ως το ιστορικό ρολόι, ήμασταν αρκετά κοντά ώστε να νιώσουμε το βάρος του παρελθόντος. Εκεί, ανάμεσα στις σκιές της ιστορίας, ο τόπος φανέρωνε τη θλιβερή μοίρα του μητροπολίτη Χρυσόστομου και χιλιάδων Ελλήνων. Μια βαριά σιωπή αγκάλιαζε την ατμόσφαιρα, βυθίζοντας τις καρδιές μας σε βαθιά περισυλλογή και σεβασμό απέναντι στη μνήμη που δεν σβήνει.

 

Κάθε βήμα κι ένα κομμάτι ιστορίας που ζωντανεύει.

 

Ημέρα 2η – «Αποτυπώματα Ιστορίας: Έφεσος, Κιρκιντζέ, Βουρλά, Αλάτσατα, Σμύρνη»

 

Το φως της δεύτερης μέρας μας βρήκε στην Έφεσο. Περπατήσαμε στους ίδιους δρόμους που περπάτησαν φιλόσοφοι, έμποροι, γυναίκες και στρατηγοί. Η Βιβλιοθήκη του Κέλσου στέκει ακόμη, σαν ανοικτό βιβλίο της Ιστορίας, ενώ το θέατρο και το βουλευτήριο μας έβαλαν στη σκέψη της συνύπαρξης του ανθρώπου με τον Λόγο, την Τέχνη, τη Δημοκρατία.

Στον Κιρκιντζέ, το χωριό που ζωντάνεψε μέσα από τις σελίδες των «Ματωμένων Χωμάτων» της Διδούς Σωτηρίου, περπατήσαμε στα καλντερίμια όπου αντηχούν ακόμη οι φωνές της Πολυδούλας και μιας κοινότητας που χάθηκε. Χτισμένος στις πλαγιές, σε υψόμετρο 350 μέτρων, ο οικισμός διατηρεί την αρχοντιά του μέσα από λιθόστρωτα δρομάκια, πέτρινα σπίτια και μια ατμόσφαιρα που δεν αφήνει χώρο στη λησμονιά.

Η ανηφορική διαδρομή ως την εκκλησία του Αγίου Ιωάννη, ανάμεσα σε αυλές και πυκνή βλάστηση, ήταν δύσκολη αλλά όμορφη. Η θέα χανόταν συχνά πίσω από πάγκους μικροπωλητών, μα όταν φτάσαμε, η σιωπή μάς τύλιξε. Ανάψαμε ένα κερί στην αυλή – φόρο τιμής σε όσους έζησαν και χάθηκαν.

Περάσαμε κι από το παλιό ελληνικό σχολείο, σήμερα εστιατόριο, που πίσω από τα ποτήρια και τα πιάτα κρατά ακόμη την ανάσα του χτες. Στα στενά, υπαίθριοι πάγκοι με μαρμελάδες, λικέρ και χειροτεχνήματα συνθέτουν μια νέα ζωή – μια ζωή που, κάπως, συνεχίζει να συνομιλεί με τη μνήμη.

Στα Βουρλά αναζητήσαμε τα ίχνη του Σεφέρη. Στο σπίτι του, η ποίηση ανέπνεε ακόμα στους τοίχους. Και στη σκάλα των Βουρλών, νιώσαμε την ελευθερία που ένιωσε εκείνος σαν παιδί. Ήταν η μόνη του «πατρίδα», όπως την έλεγε – κι αυτό το καταλάβαμε με όλο μας το είναι.

Στα Αλάτσατα, περπατήσαμε ανάμεσα σε ανθισμένες αυλές και πέτρινα σπίτια. Οι ανεμόμυλοι μας κοίταζαν αγέρωχοι από το βάθος. Στην εκκλησία της Παναγίας, σταθήκαμε μπροστά στο μαρμάρινο τέμπλο – έργο τέχνης του Ιωάννη Χαλεπά, έργο πίστης, έργο μνήμης. Τα σαχνισιά των σπιτιών – εκείνα τα ξύλινα προεξέχοντα μπαλκόνια – έμοιαζαν να απλώνονται στον χρόνο, φιλοξενώντας ματιές προς το αύριο.

 

Ημέρα 3η – Σμύρνη, Άσσος, Ν. Ορεστιάδα

Σμύρνη – Άσσος: Η τελευταία σελίδα του ταξιδιού– Επιστροφή στη δική μας πατρίδα

Η τελευταία μέρα μάς βρήκε ξανά στη Σμύρνη, με την αίσθηση πως τίποτα δεν είχε ειπωθεί αρκετά. Περπατήσαμε στην προκυμαία – το θρυλικό Κορδόνι (Kordon) – εκεί όπου άλλοτε χτυπούσε η καρδιά της αστικής ζωής και όπου εκτυλίχθηκαν οι πιο τραγικές σκηνές της Μικρασιατικής Καταστροφής. Η αλμύρα της θάλασσας έμοιαζε να κουβαλά ακόμη κραυγές και μνήμες.

Προχωρώντας προς την πλατεία Κονάκι, με τον Πύργο του Ρολογιού να δεσπόζει – σύμβολο της στροφής στον «εκσυγχρονισμό» – πλησιάσαμε τον τόπο όπου γράφτηκε μια από τις πιο σκοτεινές σελίδες της Ιστορίας. Εδώ βρήκε μαρτυρικό θάνατο από το μαινόμενο πλήθος των εξαγριωμένων Τούρκων του Νουρεντίν πασά ο Μητροπολίτης Σμύρνης Άγιος Χρυσόστομος.

Το πρωί παρακολουθήσαμε θεία λειτουργία στον ελληνορθόδοξο ναό της περιοχής Αλσαντζάκ, που φιλοξενείται σε εκκλησία της ολλανδικής κοινότητας. Στην αυλή, οι μαρμάρινες εικόνες του Αγίου Δημητρίου και του Αγίου Νικολάου έστεκαν σιωπηλοί μάρτυρες μιας πίστης που επιμένει. Ο Μητροπολίτης Σμύρνης Βαρθολομαίος χοροστάτησε σε μια λειτουργία απλή, συγκινητική. Του παραδώσαμε τα αναμνηστικά δώρα μας, προσφορά του Φιλεκπαιδευτικού Συλλόγου Αδριανουπόλεως και του Λαογραφικού Μουσείου Ν.Ορεστιάδος.

Καθώς φεύγαμε από την πόλη, περάσαμε με το λεωφορείο από το Κορδελιό – ένα όνομα που περνά σαν ψίθυρος μέσα από γενιές, γεμάτο μνήμη και απώλεια. Δεν μιλήσαμε πολύ. Η σιωπή είχε γίνει πια συνοδοιπόρος μας.

Η εκδρομή μας έκλεισε με τον καλύτερο τρόπο: στην Άσσο, στον τόπο του Αριστοτέλη. Ανάμεσα στον Ναό της Αθηνάς, το αρχαίο θέατρο και την αγορά, νιώσαμε τον παλμό της φιλοσοφίας, της επιστήμης, της σοφίας. Εκεί που ο Αριστοτέλης δίδαξε, εκεί όπου γεννιόταν η σκέψη, σταθήκαμε και εμείς ως δάσκαλοι, ως συνοδοιπόροι στο ίδιο διαχρονικό μονοπάτι: της γνώσης και της μνήμης.

 

Απολογισμός μνήμης και εμπειρίας

Η εκπαιδευτική αυτή εκδρομή υπήρξε μια ανεξίτηλη εμπειρία. Μας έφερε κοντά όχι μόνο στους τόπους, αλλά και στην ιστορική εμπειρία του Μικρασιατικού Ελληνισμού που έζησε, δημιούργησε και ξεριζώθηκε. Η περιήγηση δεν περιορίστηκε σε γνώση – μετατράπηκε σε βίωμα, σε σχέση με το παρελθόν και σε ανάληψη ευθύνης για τη μνήμη. Η συνύπαρξη, η ανταλλαγή απόψεων, η συγκίνηση και ο στοχασμός πάνω στο «ανήκειν» και το «θυμάμαι» μετατράπηκαν σε κοινό νήμα που ένωσε την ομάδα μας.

Φεύγοντας, πήραμε μαζί μας εικόνες, ήχους, μυρωδιές, στίχους τραγουδιών και τη βεβαιότητα ότι τέτοιες επισκέψεις έχουν παιδαγωγική δύναμη – όχι μόνο για μαθητές, αλλά και για τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς.

Ιδιαίτερη αναφορά αξίζει στους ξεναγούς που μας συνόδευσαν: έναν Έλληνα μουσουλμάνο από τα Πομακοχώρια της Ξάνθης και μία Ελληνίδα μουσουλμάνα από την Κω. Με άπταιστα ελληνικά, χωρίς σημειώσεις, μας μύησαν στη μυθολογία και την ιστορία των αρχαίων Ελλήνων, αναδεικνύοντας τη βαθιά παιδεία και τον σεβασμό τους προς τον πολιτισμό.

Το ταξιδιωτικό πρακτορείο του κ. Καρακατσάνη Νικόλαου επέδειξε υψηλό επίπεδο επαγγελματισμού και άριστο συντονισμό. Παρά το έκτακτο πρόβλημα υγείας που αντιμετώπισε ένας από τους ξεναγούς, η κατάσταση διαχειρίστηκε με άψογο τρόπο, χωρίς να επηρεαστεί η ροή ή η ποιότητα του προγράμματος.

Ο οδηγός μας, κ. Σίμος, παρέμεινε υπομονετικός, παρότι η κίνηση στους δρόμους ήταν ιδιαίτερα αυξημένη λόγω της θρησκευτικής εορτής των μουσουλμάνων, συμβάλλοντας καθοριστικά στην επιτυχή ολοκλήρωση της εκδρομής. Η παρουσία και η στάση του συνέβαλαν ουσιαστικά στην ομαλή υλοποίηση του προγράμματος και στη διαμόρφωση μιας θετικής εμπειρίας για όλους τους συμμετέχοντες.

Καθ’ όλη τη διαδρομή, οι εκπαιδευτικοί μοιράζονταν σκέψεις και γνώσεις, ενώ οι φωνές τους ενώνονταν στα μικρασιατικά τραγούδια, δημιουργώντας έναν κύκλο μνήμης, συντροφικότητας και πολιτισμού.

 

Από το Βίωμα στη Διδασκαλία: Προτάσεις για την Ενίσχυση της Σχολικής Ιστορικής Μνήμης

Για να αξιοποιηθεί στο μέγιστο βαθμό η εμπειρία της εκπαιδευτικής επίσκεψης στα παράλια της Μικράς Ασίας, προτείνουμε τις παρακάτω δράσεις:

·         Οργάνωση στοχευμένων επισκέψεων για μαθητές, με κατάλληλη προετοιμασία, ώστε να ζωντανέψει η ιστορία μέσα από βιωματικές εμπειρίες.

·         Σύνδεση των ιστορικών τόπων με μαρτυρίες, λογοτεχνία και εικαστικές τέχνες, ενισχύοντας έτσι τη συναισθηματική και πολιτισμική πρόσληψη της γνώσης.

·         Διοργάνωση εκθέσεων, παρουσιάσεων και αφηγήσεων που μεταφέρουν τη συλλογική εμπειρία στο σχολικό και τοπικό περιβάλλον, δημιουργώντας γέφυρες μνήμης και ταυτότητας.

·         Προώθηση της βιωματικής μάθησης των εκπαιδευτικών μέσω αντίστοιχων εκπαιδευτικών επισκέψεων και προσκυνημάτων, ενισχύοντας την παιδαγωγική τους προσέγγιση.

Με αυτές τις προτάσεις, στοχεύουμε στη διατήρηση και τη ζωντανή μετάδοση της ιστορικής μας μνήμης.

Εκ του Δ.Σ. της Β ΕΛΜΕ ΕΒΡΟΥ